Tymczasowe pożegnanie z Reiną było bardzo szybkie i dość chaotyczne. Zanim Lance się zorientował, był już w środku jaskini, próbując oświetlić sobie drogę przytłumionym światłem z ekranu. Po chwili udało mu się dostrzec ikonkę latarki – wyglądało na to, że PokeDex miał wbudowaną i tę funkcję. Dość przydatne były te PokeDexy w tych czasach, czyż nie? Całe szczęście, że technologia poszła w przód i nie trzeba było nosić ze sobą tysiąca przedmiotów. Wystarczyło, że duża ilość PokeBalli swoje ważyła.

Zubat latał poddenerwowany po całej jaskini, nie mogąc jednak znaleźć żadnego innego nietoperza. Lance mógł wywnioskować, że nie było to coś typowego nie tylko po reakcji swojego nowego Pokemona. Jakby się nad tym zastanowić... Strasznie cicho i pusto było w tej jaskini. Czy nie powinny tam żyć też jakieś inne stworzenia? Dość niepokojące spostrzeżenie.

Podczas gdy Lance rozglądał się po jaskini, Zubat latał od ściany do ściany coraz bardziej spanikowany. Czy można było wywnioskować, że to w tym miejscu wcześniej znajdowała się jego rodzina? Prawdopodobnie. Dreepy w pewnym momencie zsunął się z barków swojego właściciela i udał na własne oględziny otoczenia. Poruszał się dość nisko przy ziemi, szukając tak samo jak jego towarzysze.

Z każda minutą wydawało się, że nic nie uda im się znaleźć w tej jaskini. Ani po Zubatach ani po innych Pokemonach nie było widać śladu. W pewnym momencie jednak po pomieszczeniu rozległ się cichy dźwięk szurania. Dopiero po chwili Lance zorientował się, że należał on do Dreepy’ego.

— Dreeeeeeepy! — Pokemon zdawał się chcieć zwrócić na siebie uwagę bardzo mocno. Na ziemi obok niego znajdował się kawałek czarnego materiału, czyżby jakaś wskazówka?

W tej chwili Zubat był zdecydowanie bardziej przejęty cała sytuacją i zniknięciem Pokemonów zamieszkujących jaskinię niż tym, że Lance nie był mu w stanie z tym pomóc. Bo, prawdę mówiąc, co można było poradzić? podczas gdy nietoperz latał od ściany do ściany, w desperacji szukając czegokolwiek, Dreepy wydawał się bardzo zainteresowany przedmiotem leżącym na ziemi.

— Dreeeeeeeepy! — Wykrzyknął, zadowolony z pochwały. przymknął oczy, dając się pogłaskać, ewidentnie szczęśliwy z uwagi, jaką dostawał. Lance miał chwilę na to, żeby przyjrzeć się materiałowi. Był to bardzo sztywny, nieprzyjemny w dotyku materiał, który po chwili skojarzył mu się z siatkami. Takimi, których używało się do łowienia większej ilości ryb.

Zapytane o to, czy były w stanie wyśledzić coś po zapachu, obydwa Pokemony przez chwilę zdawały się nad tym zastanawiać. Żadne z nich nie miało węchu jak Pokepsy, czy Pokeświnki, ale hej... czy jaszczurki i nietoperze przypadkiem nie były w tym całkiem dobre? Obydwa stworzenia zbliżyły się do materiału, niepewnie obwąchując jego brzegi.

Materiał, niestety, nie zawierał żadnego emblematu, ale dość jasnym było jakiego przedmiotu był częścią. Siatka z pewnością służyła do złapania Pokemonów, które powinny były znajdować się w jaskini. Tylko, pytanie brzmiało – jak wiele tych Pokemonów zniknęło? W jaskini z pewnością było więcej gatunków niż tylko Zubaty... A to tworzyło z tego jeszcze bardziej niepokojącą sytuację, niż do tej pory się wydawało.

Zubat i Dreepy obwąchiwali materiał jeszcze przez chwilę, by ostatecznie złapać trop. Całkowicie zgodnie popędzili w jego stronę, którą Lance po jakimś czasie rozpoznał jajko drogę powrotną na zewnątrz jaskini. Wyglądało więc na to, że ktokolwiek był w środku, nie pozostał tam do tej pory.

Nie dało się ukryć, że na świecie było wiele zła. Łapanie Pokemonów w ten sposób i niszczenie ich naturalnego środowiska zdecydowanie było tego idealnym przykładem. Żaden miłośnik tych stworzonek nie był w stanie wyobrazić sobie takiego okrucieństwa. Tylko... Czego mogli chcieć ci, którzy dopuścili się takiej zbrodni? Z pewnością nie było to nic dobrego. Czy chodziło o pieniądze? Jakby się nad tym zastanowić – zazwyczaj właśnie tak było.

Dreepy i Zubat pędzili przez jaskinię na zewnątrz a Lance podążał za nimi, co jakiś czas obcierając się o kamienne ściany na zwężeniach. Po wydostaniu się na zewnątrz pierwsze, co do niego dotarło to jasne światło oślepiające go na kilka chwil. Gdy po chwili był już w stanie widzieć, co działo się dookoła niego, mógł – ku własnemu rozczarowaniu – zauważyć, że jego Pokemony straciły trop. Krążyły nie pewnie w kółko, nie do końca wiedząc, gdzie dalej się udać. Cóż, warto było spróbować, czyż nie? Przynajmniej było wiadomo, że siatka na pewno opuściła jaskinię a nie została zaniesiona w jej głąb. Bo kto wie, może od drugiej strony też było jakieś wyjście? Tak przynajmniej było wiadomo, że to tędy zostały zabrane Pokemony.