Cecille siedziała nieruchomo w fotelu z przymkniętymi oczami, prawie pogrążona we śnie. Nadal nie była przyzwyczajona do tego miejsca – zdecydowanie większego i ładniejszego od jej poprzedniego mieszkanka nad herbaciarnią. Jeszcze bardziej nie przywykła do tego, że w domu tym była już mała, urodzona niecałe dwa tygodnie temu istotka, która zdecydowanie nie była łatwa w obyciu. Już od samego początku wiadomo było, że temperament odziedziczyła po niej i, niestety, nie dało się z tym nic zrobić. Teraz miała jednak chwilę spokoju, gdy dziecko spało spokojnie w swoim pokoiku. Co z tego, skoro bała się ruszyć, żeby skrzypnięcie podłogi nie obudziło małej Dolores? Do czego doprowadziło ją jej własne życie?! Inigo nadal nie wrócił z pracy, co sprawiało, że wszystko było na jej głowie. Nie marzyła o niczym innym, jak powrót chociażby na kilka godzin do herbaciarni, ostatecznie jednak nie mogła zostawiać malucha na zbyt długo. Przynajmniej jeszcze przez kilka tygodni. Bądź miesięcy. Cecille sama w sumie nie wiedziała jak długo.

Czekała w ciemności, praktycznie śpiąc w tym nieszczęsnym fotelu, gdy usłyszała otwierające się drzwi. Ostatkiem sił otworzyła oczy i podniosła się z siedzenia, kierując kroki do przedpokoju. Nie zdążyła się jeszcze przyzwyczaić do tego, że nie mieszkała już nad herbaciarną i że jej dom nie miał dwóch malutkich pomieszczeń i faktycznie można w nim było przechadzać się na spacery między pomieszczeniami. Dom sam w sobie nie był ogromny, ale zdecydowanie się taki wydawał w porównaniu z mieszkankiem, które zajmowała jeszcze do niedawna.

— Niech zgadnę, znowu ktoś wypadł z okna w ostatnich minutach twojej pracy? — Spytała, wyciągając różdżkę i machając nią nad nim wyszeptała ciche Siccum. Lepiej, żeby nie ociekał wodą zbyt długo, bo jeszcze sam się rozchoruje i co z tego będzie? Tylko więcej kłopotów dla niej! Wystarczy, że musiała się zajmować Dolores.