Jedyne, czego Layton nie lubił w wakacjach to fakt, że trwały zdecydowanie za krótko. W przeciwieństwie do większości personelu, jego urlop trwał tylko miesiąc i chociaż sierpień spędził praktycznie sam w zamku, zajmując się przygotowaniem do nowego roku szkolnego, brakowało mu czasu na odpoczynek. Głównie dlatego, że poza pracą miał jeszcze rodzinę, którą musiał się zajmować, a którą niestety zaniedbywał przez większość czasu.

W końcu jednak i sierpień dobiegł końca, a do zamku wreszcie dotarli pozostali nauczyciele i personel. Miło było zobaczyć znajome twarze, chociaż brak nowej krwi również nie wydawał się służyć – szczególnie tym, którzy musieli już i tak robić pracę za kilka osób.

— Mam nadzieję, że wszyscy są wypoczęci po wakacjach i gotowi do pracy. — Przywitał wszystkich, kiedy w sali wreszcie się zagęściło. Mieli sporo rzeczy do omówienia, zanim w Hogwarcie pojawiają się dzieci.

Kaylin pojawiła się w pokoju nauczycielskim razem z mężem i, podobnie jak on, wyglądała na potwornie zmęczoną. Blada, wciąż jeszcze strasznie osłabiona z podkrążonymi oczami bardzo kontrastowała z opalonym i wypoczętym Larrainem, który siedział gdzieś nieopodal nich. Nie dało się ukryć, że nie każdy miał okazję odpocząć podczas ostatnich dwóch miesięcy a świeżo upieczeni rodzice z pewnością mieli na głowie ważniejsze sprawy niż wylegiwanie się w łóżku i zbieranie sił na nowy rok szkolny. Była do tego zestresowana awansem – liczyła na niego od lat, a jednak teraz wydawało się, że dostała go w najgorszym momencie. Nie miała jednak zamiaru się poddać. Wystarczyło tylko wszystko odpowiednio zaplanować, a jeżeli o planowanie chodziło – Kaylin była w tym całkiem niezła. Gdyby tylko nie chciało jej się tak bardzo spać w tej chwili! Całkowicie nieświadomie oparła głowę o ramię męża, starając się przy tym nie zamknąć oczu.

Vincent od kilku lat uważał wakacje za najgorszy czas w roku i robił wszystko, żeby być podczas nich najdalej od swojej posiadłości w Londynie. Zabierał dzieci na różne wyjazdy i zostawał po godzinach w Ministerstwie. Wszystko, byle spędzać jak najmniej czasu z nadętą żoną, której sam widok przyprawiał go o mdłości. W tym roku jednak, musiał to przyznać, nie był aż tak szczęśliwy z powrotu do szkoły. Ostatni miesiąc spędził szczególnie dobrze i myśl o tym, że trzeba było wrócić do rzeczywistości nieszczególnie mu się podobała. Pocieszało go chyba tylko to, że planował złożyć wypowiedzenie na ręce Florence Crouch i skupić się na pracy w Hogwarcie – dzięki czemu nie będzie musiał podróżować non stop między Londynem a Hogsmeade. W końcu nie musiał się też przejmować tym, że nie będzie widywał najmłodszej z jego pociech – Beatrice zaczynała w tym roku Hogwart, co dodatkowo przemawiało za tym, żeby spędzał w szkole więcej czasu. Nie mówiąc już o planach, jakie mieli z Lesliem...

Do pokoju nauczycielskiego dotarł dość późno, ostatecznie jednak stwierdził, że przynajmniej się nie spóźnił – nawet, jeżeli w pomieszczeniu znajdowali się już prawie wszyscy. Przywitał się kiwnięciem głową a potem skierował w stronę Lesliego, siadając na miejscu obok niego i dosłownie na chwilę kładąc mu rękę na ramieniu, ściskając ją lekko w geście przywitania.

— Dużo straciłem? — Spytał szeptem, przysuwając się do McBride na tyle, by nikt inny go nie usłyszał.

Layton rozejrzał się po obecnych twarzach – część wyglądała na niesamowicie wypoczętych, inni na okropnie wyczerpanych. Cóż, nie można było mieć wszystkiego, tak? Liczył na to, że chociaż odpoczęli od szkoły na tyle, by wrócić z nową pedagogiczna motywacją. Bo ten rok szkolny nie zapowiadał się wcale ciekawie, jeżeli o rozłożenie pracy chodziło. Liczył przynajmniej na to, że nikt już mu nie będzie tak często chorował w trakcie roku szkolnego, jak Cromwell ostatnio. I że nikt nie odpadnie po dwóch miesiącach pracy.

— Niestety. — Odpowiedział Lesliemu, drapiąc się po brodzie. — Mieliśmy kilka zgłoszeń, jeden z kandydatów zapowiadał się nawet obiecująco, ostatecznie jednak skończyło się na niczym. Także czeka nas wszystkich bardzo dużo pracy w tym roku, jak już pewnie zauważyliście, brakuje nam nie tylko profesora Cromwella ale i profesor Brennan. Będziemy musieli rozdzielić między siebie ich obowiązki, ale to za chwilę. Widzę, że Doroszenko jeszcze nie dotarła, ale znając ją utknęła gdzieś pomiędzy schodami i zjawi się pięć minut przed końcem. Pozwolę sobie więc zacząć bez niej. Pierwszą sprawą, jaką będziemy omawiać jest wybranie osoby, która przejmie obowiązki wicedyrektora. Ktoś chciałby zgłosić czyjąś kandydaturę? Śmiało.

Kaylin przymknęła oczy tylko na chwilę, słowo honoru! Być może nawet zaczęła trochę odpływać, ale głos dyrektora w końcu sprowadził ją na ziemię. Otworzyła zmęczone oczy, westchnęła cicho i przez chwilę próbowała zrozumieć, o czym właściwie mówili. Ach tak, profesor Brennan – dziwnie było myśleć, że kobiety miało z nimi już nie być w Hogwarcie. W tym momencie chyba tylko dyrektor był nauczycielem, który uczył jeszcze za czasów kiedy ona i Cassian byli w szkole. Oczywiście wciąż pozostawali doktor Larrain, bibliotekarka, woźna i gajowa, ale to nie do końca było to samo. Z pewnością ten rok będzie dla nich wszystkich dziwny.

Jeżeli zaś chodziło o wybór wicedyrektora... Rozejrzała się dyskretnie po pomieszczeniu i prawdę mówiąc, pomyślała tylko i wyłącznie o kandydaturze profesora McBride'a. Wydawał jej się najodpowiedniejszy, zarówno przez jego oddanie szkole, jak i obowiązkowość, jaką się cechował. No i spędzał dużo czasu w zamku, gdy tylko dyrektor go o to prosił. Z drugiej strony nie odezwała się jednak, bo... Co jeżeli Leslie sobie tego nie życzył? Już i tak robił kilka etatów.