Imię: Aurora Bethany Nazwisko: Rosier Czystość krwi: Czysta Status majątkowy: Bogaty czystokrwisty Stan cywilny: Zamężna, Julian Rosier Ród i gałąź: Shafiq, boczna gałąź Nazwiska rodziców: Dermont Shafiq, Rheta Travers-Shafiq Data urodzenia: 29 grudnia 1916
Wizerunek: Troian Bellisario

Ukończona szkoła: Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Slytherin
Miejsce pracy: Brak
Posada: Brak
Różdżka: Włos jednorożca, grab, 12 3/4 cala, sztywna.
Bogin: Śmierć pochylająca się nad Julianem.
Ain Eingarp: Ona, stojąca w ogrodzie posiadłości należącej do rodziny Rosier. Przycinająca krzewy różane, obserwująca siedzącego na ławce mężczyznę, którego twarzy nie dostrzegała. I choć siedział tyłem do niej, rozpoznawała go bardzo dobrze po zaciśniętej na rękojeści laski dłoni. Po chwili ujrzała, jak woła ją machnięciem ręki do siebie, a gdy tylko się zbliżyła, zauważyła leżącą na jego kolanach książkę - jedną z pozycji Edgara Allana Poe, które zwykli razem czytać.
Zapach amortencji: Mięta, róże i herbata jaśminowa.

Wygląd postaci:
Mierząca metr siedemdziesiąt, szczupła kobieta o bardzo bladej, można by rzec, chorowitej cerze. W gruncie rzeczy jest to raczej spowodowane jej ciągłym siedzeniem z nosem w książkach i nie wychodzeniem na słońce, niż jakąś konkretną chorobą. Choć jest jeszcze młoda, wygląda i zachowuje się na zdecydowanie starszą. Dość melancholijna i spokojna, spogląda na świat ciemnobrązowymi oczami z dozą dystansu i pozornym brakiem zainteresowania. Jest posiadaczką długich, falowanych włosów o dość ciemnym odcieniu brązu, który przy braku odpowiedniej ilości światła może wydawać się czarny. Skórę porytą ma wieloma pieprzykami, choć wydają się być one jedynymi niedoskonałościami jakie można na jej ciele dostrzec.

1. Jaka atmosfera panowała w domu rodzinnym twojej postaci i jak to na nią wpłynęło? W jakim otoczeniu dorastała?

Urodziła się jako ostatnia z rodzeństwa, a pomiędzy nią i jej starszą siostrą, Fran, było aż sześć lat różnicy. Nie mówiąc już o tym, że ją i brata dzieliło dużo więcej. Od małego, podobnie jak jej siostra, wpatrywała się więc w niego jak w obraz, podziwiając go pod każdym względem. Nigdy nie zaznała ze strony rodzeństwa żadnej krzywdy, można nawet rzec, że byli ze sobą dość zżyci. Rodzice, przez wzgląd na jej wiek, zawsze najbardziej na nią uważali i rozpieszczali.

2. Jak spędziła lata szkolne? Miała wielu przyjaciół, skupiała się na nauce, dokuczała innym uczniom, była ulubieńcem jakiegoś profesora?

Pierwsze lata nauki minęły jej dość szybko i choć nigdy nie uczyła się źle, nie należała do najbardziej zaangażowanych. Dopiero po pewnym czasie, gdy poznała Juliana, wszystko zmieniło się diametralnie. Zainteresowała się eliksirami i naukami związanymi z uzdrowicielstwem, które miały jej wskazać drogę pomocy dla człowieka, który stał się dla niej bardzo ważny. Ze wszystkich nauczycieli, najwięcej czasu spędzała więc z profesorami eliksirów i zielarstwa. Trudno było też przeoczyć jej ciągłe wizyty w skrzydle szpitalnym, gdzie męczyła biednego Ignacego o to, by uczył ją wszystkiego, co sam już wiedział. Nie to, żeby mężczyzna wydawał się być tym jakoś niezadowolony. Jeżeli chodzi o jej kontakty z innymi uczniami, były one dość dobre. Jako przedstawicielka rodziny czystokrwistej i Ślizgonka, raz na jakiś czas wyrażała swoją pogardę w stosunku do innych, gorzej urodzonych bądź po prostu głupszych uczniów. Nie miała jednak w zwyczaju się nad nikim znęcać. Zwłaszcza, że w pewnym momencie pochłonęła ją nauka tak bardzo, że zapomniała nawet o znajomych, z którymi spędziła większość wspólnych chwil w Hogwarcie.

3. Czy jest rozpoznawalna w jakichś kręgach? Zrobiła coś, by zaskarbić sobie szacunek lub strach innych?

Znana jest na pewno wśród osób czystokrwistych, bo wraz z ojcem i starszym bratem od czasu do czasu pojawiała się na spotkaniach Zrzeszenia Rodów Czystokrwistych. Poza tym, kojarzą ją na pewno uczniowie Hogwartu i nauczyciele, którzy mieli okazję uczyć ją podczas tych siedmiu lat, jakie spędziła w zamku.

4. Jakie były zdarzenia, które wykreowały jej charakter, zdefiniowały styl życia? Jest tradycjonalistą czy płynie z prądem nowości?

Jest zdecydowanie tradycjonalistką, wychowaną w rodzinie, dla której tradycje są najważniejsze. Przygotowana do tego, że nadejdzie dzień, w którym wyjdzie za mąż i urodzi dzieci. Nie jest to jednak głównym przedmiotem jej rozmyślań, gdyż na co dzień skupia się na zupełnie innych rzeczach. Poznanie Juliana sprawiło, że spojrzała na świat zupełnie inaczej i z małego (choć i tak nad wyraz dorosłego) dziecka, stała się istotą dużo dojrzalszą. To przez wzgląd na niego zaczęła interesować się uzdrowicielstwem, a gdy i w nim nie widziała rozwiązań jego problemów, pognała w stronę czarnej magii, szukając czegokolwiek, co mogłaby uznać za pomocne.

5. Twoja postać jest zwolennikiem Skorowidzu Czystości Krwi, staje murem za mugolami, czy pozostaje neutralna? Osadź ją w aktualnej sytuacji politycznej.

Jest całkowicie przekonana o słuszności istnienia Skorowidza Czystości Krwi. Nie zadaje się z żadnymi szlamami, choć z drugiej strony nie jest wobec nich agresywna. Dopóki nie wchodzą jej w drogę, zdaje się ich najzwyczajniej w świecie nie zauważać.

Dorosłe życie nie było dla niej w żaden sposób zaskakujące. Od lat czuła się bowiem dorosła, a opuszczenie Hogwartu nie zmieniło diametralnie jej spojrzenia na świat. Jedyne, czego jej brakowało, to ogromna biblioteka z masą książek, których jeszcze nie zdążyła przeczytać, na wyciągnięcie ręki. Z drugiej strony, szkoła przestała jej wystarczać. Nie dostawała od niej tego, co chciała. Odpowiedzi na zadawane pytania jej nie wystarczały, bo nie rozwiązywały problemu, z jakim chciała walczyć. Nie pomagały w tym, co stało się celem jej życia. Dlatego też dostanie się na staż w Klinice Świętego Munga miało jakiś sens. Miało otworzyć jej nową ścieżkę, na której liczyła, że znajduje się właściwa odpowiedź.

Z drugiej strony miała świadomość tego, że nikt tutaj nie znał odpowiedzi. Że ona sama musiała być tą, która ją wymyśli. Że nie może cały czas ograniczać się tylko do tego, co już było poznane. Bo to nie pomagało Julianowi w żaden sposób. A ona musiała mu przecież pomóc, czyż nie? Sama nie wiedziała, kiedy to stało się dla niej tak ważne, ale nie zamierzała odpuścić. Nie oczekiwała od niego niczego w zamian, bo pewność, że żyje i ma się dobrze była dla niej wystarczająca.

Przetarła oczy, lekko zmęczona po kolejnym, długim dyżurze i spojrzała na uzdrowiciela, który ją nadzorował tego dnia. To był ciężki, wyczerpujący dzień i miała ochotę wrócić do domu i najzwyczajniej w świecie pójść spać. Nie czuła się jednak zawiedziona, była perfekcjonistką. Niczego nie robiła po łebkach i wiedziała, że ciężka praca przyniesie rezultat. Pozostało tylko liczyć na to, że stanie się to jak najszybciej.