Ślub | Cecille & Inigo

Dla Cecille całe to zamieszanie ze ślubem było bardzo stresujące. Pomijając już to, że nigdy nie była typem kobiety, która chciałaby wyjść za mąż, sytuacja w której się znalazła też nie należała do najłatwiejszych. Dobrze wiedziała, że nie była szczególnie lubiana przez siostrę narzeczonego, że jego córki też miały sporo problemów z tym związkiem to jeszcze ta cała przeklęta ciąża... Tak, wszystko komplikowało się po kolei, skacząc na nią i przygniatając ją do ziemi. Gdy obudziła się rano, w hiszpańskiej posiadłości rodziny Larrain jedyne o czym myślała to to, że było tego zdecydowanie za dużo. Już sama nie wiedziała, co i kiedy miało się wydarzyć, nie mówiąc nawet o zwykłym dlaczego. Jednego jednak była pewna – nigdzie nie byłaby w stanie znaleźć dla siebie lepszego mężczyzny niż Ignatio Larrain. Niezależnie od tego, co sądziła o ślubach, dzieciach i zakładaniu rodziny, jej zdanie na temat mężczyzny za którego zgodziła się wyjść nigdy nie miało ulec zmianie.

Nie zmieniało to jednak faktu, że... Była zwyczajnie przestraszona. Ta pewna siebie, rezolutna i wścibska właścicielka herbaciarni w Hogsmeade wydawała się bardzo nieśmiała i cicha, gdy znajdowała się w pobliżu rodziny Inigo. Czy nie było w tym czegoś wręcz żałosnego? och, jakże wolałaby po prostu wziąć z nim ślub gdzieś z daleka od tego cyrku! Tylko oni oboje, bez stresu i wrażenia, że każda kobieta z rodziny będzie chciała ją pożreć na każdym kroku.

Od samego rana porwana została do przygotowań – przymiarka sukni, fryzura, makijaż... A to wszystko w towarzystwie osób, które chociaż wydawały się nie być aż tak negatywnie do niej nastawione... Cóż, ewidentnie nie były też jej wielkimi fankami. Dopiero po kilku godzinach tych męczarni udało jej się uciec przed pomocnicami i ukryć na zewnątrz. Miała nadzieję na zaczerpnięcie świeżego powietrza i chwilę na pomyślenie. Czy chciała uciec? Cóż, skłamałaby twierdząc, że taka myśl w ogóle nie przeszła jej przez głowę.

W sukni ślubnej, która swoją drogą bardzo ciasno opinała się na jej już dość sporym brzuchu (tyle z udawania, że nie wpadli przed ślubem) wyszła z budynku klnąc pod nosem po francusku, z początku w ogóle nie dostrzegając tego, że miała towarzystwo – jej własnego narzeczonego.