Walentynki 1939

Nie, zdecydowanie nie chciała doprowadzać go do przedwczesnej śmierci. Prawdę mówiąc, nie miała pojęcia co by zrobiła, gdyby jej tutaj teraz umarł. Pomijając już to, że póki nie byli małżeństwem nie dostałaby nawet knuta z tego małego spadku, jaki po nim by został to... Cóż, nie poradziłaby sobie z tym wszystkim sama. Był jej, do jasnej cholery, potrzebny więc lepiej, żeby nawet nie myślał o umieraniu!

— To prawda, nie najlepsza. — Przyznała mu rację, wracając do parzenia kolejnej herbaty i posyłając Colinowi lekki, trochę podtrzymujący na duchu uśmiech, kiedy zabierał kolejną tacę. To były jego pierwsze walentynki w herbaciarni jako pracownik i z pewnością był tym wszystkim trochę przytłoczony.

— Nie wydawało mi się to wcześniej ani trochę naglące. — Powiedziała, widocznie czując się tym wszystkim zażenowana. Niecodzienny widok, jeżeli chodziło o pannę Beaufort, jakby się nad tym wszystkim zastanowić. Miała tendencję do bycia pewną siebie i praktycznie nic jej nie zawstydzało.

— Widzisz, może to nie najlepszy moment, ale naprawdę nie mam pojęcia jak ci o tym powiedzieć, więc może im szybciej tym lepiej. — Zaczęła w końcu, odwracając się w jego stronę i zawieszając na nim spojrzenie. — Z nową żoną dostaniesz w zestawie też bachora. Gratuluję.