Walentynki 1939

Taki stary, a taki głupi! Cecille spojrzała na niego kilka razy i w końcu parsknęła pod nosem w reakcji na jego niezbyt obecną, głupkowatą minę. Prawdę mówiąc, nie miała pojęcia, czego się spodziewać po tej rozmowie, ale im dłużej nad tym myślała... Na pewno nie oczekiwała tak entuzjastycznej reakcji. Może do niego nie docierało, co się z tym wszystkim wiązało? Ale hej, powinien! Wychował dwie córki, praktycznie sam, powinien więc wiedzieć, ile było z tym wszystkim roboty i brudu. Jej samej niezbyt spieszyło się do wycierania tyłków i ciągłego płaczu.

Kiedy już pozbierała swoją część potłuczonego talerza, podniosła się i wrzucił resztki do pudła z całą resztą potłuczonej zastawy. A potem zrobiło jej się słabo na widok zamówień, które nadeszły podczas tych kilku sekund. Świetnie – faktycznie brakowało jej teraz roboty! Westchnęła tylko, pogłaskała go po tej jego czuprynie kiedy jeszcze klęczał na podłodze a potem zabrała się za szykowanie kolejnego deseru, jednocześnie parząc trzy herbaty na raz. Jeżeli mieli nadążyć za wszystkim, trzeba było nadrobić tych kilka chwil.